Okan Bent Önok - Makaleler

  Sırf çoğunluk tarafından kabul edildi diye Yalan gerçek olmaz. Yanlış doğru olmaz. Kötülük iyi olmaz. Bunu bir kenara yazın. Çünkü hakikat, çoğunluğun oyuna göre şekillenmez. Vicdanı olan herkes bunu bilir. Tarihte defalarca kez gördük: Kalabalıklar alkışladı diye, zulüm meşru hâle gelmedi. Herkes aynı yalanı tekrar etti diye, o yalan gerçek olmadı. Bazen bir kişi doğruları söyledi, bir ordu ona karşı çıktı. Ama zaman, hep hakikatin tarafını tuttu. Galileo teleskobunu gökyüzüne çevirdiğinde, kilise “Dünya dönmez” diye bağırıyordu. Oysa dönüyordu. Ve Galileo susturulsa da, hakikat susmadı. Bugün de benzer bir çağdayız. Sosyal medya linçleri, kutuplaştırılmış ekranlar, yandaş kalabalıklar… Herkes aynı şeyleri söyleyince, doğru olduğu sanılıyor. Oysa hakikat, çoğu zaman yalnızdır. Sözün gerçeği, güce boyun eğmez. Eğdiği zaman, yozlaşma başlar. Bugün bir toplumu yıkmak istiyorsanız, önce doğruyla yalanın yerini değiştirmeniz yeterlidir. İnsanlar buna çabuk alışır. Çünkü haki...

Birini kaybetmek, sadece son bir el sallamak, bir mezar başında birkaç kelimeyle vedalaşmak değildir. Asıl zorluk, o yokken yaşamayı öğrenmektir. Onun sesi artık duyulmaz, varlığı fiziksel olarak hissedilmez ama kalbinin bir köşesinde hep yaşar. Evdeki boş bir sandalye, birlikte bakılan bir manzara, paylaşılmış bir anı… Hepsi artık sessiz ama ağırdır. Çünkü onun olduğu yere her baktığında, ruhunun bir parçası sanki hâlâ oradadır. Sanki zamanı geldiğinde gidip onu alabilecekmişsin gibi gelir ama bilirsin ki o artık gelmeyecek. Kederin bir takvimi yoktur. Üç gün, üç ay, üç yıl… Hiçbiri acının ne zaman dineceğini söyleyemez. Bazen sabah uyanırsın, bir güç vardır içinde. “Artık kabullendim,” dersin. Ama akşam olup da eski bir fotoğrafa denk geldiğinde, yıkılırsın. Bir şarkı başlar radyoda, hatıralar su gibi gözlerinden akar. Küçücük bir detay, bir eşya, bir ses… Seni alır, onun yokluğuna geri götürür. İşte bu yüzden yasın bir standardı yoktur. Herkesin acısı kendine özgüdür, herkes...