Babalar.

Hemen tüm babalar, çocuklarına karşı olan ilgisizliklerini bir travma ya da bir zorluk üzerinden affettirme çabasına girer. Ancak gerçek, çoğu zaman bu kadar karmaşık değildir. İlgisizliğin temelinde yatan nedenler oldukça basit ve hatta barizdir. Burada iki ana sebep öne çıkıyor.

Birinci neden, modern aile kavramının yaygınlaşmasına rağmen, babanın hala ilkel bir tutumu sürdürüyor olmasıdır. “Baba” rolü, tarih boyunca çoğunlukla dışarıda avlanan, evin geçimini sağlayan ve duygusal bağ kurmaktan ziyade otorite figürü olarak varlık gösteren bir yapıdan gelmiştir. Günümüzde bu modelin artık geçerliliğini yitirmesi beklenirken, birçok baba bu role tutunmaya devam ediyor. Modernleşen toplumlar, babalardan yalnızca geçim sağlamakla yetinmemelerini, aynı zamanda duygusal bir bağ kurmalarını bekliyor. Ancak, bu dönüşüm birçoğu için hala tam anlamıyla gerçekleşmedi.

İkinci neden ise modern aile kavramı dışında annenin de ilkel bir düzeyde kalmış olmasıdır. Geleneksel rollerin etkisiyle, anneler genellikle çocuk yetiştirme işini tamamen üstlenir. Bu durum, babaları pasif bir konuma iter ve zamanla babanın çocukla ilişkisi daha da zayıflar. Ancak, işin içine modern aile kavramı girdiğinde işler daha da karışıyor. Hem anne hem de baba, modernliğin nasıl sindirilmesi gerektiğini anlamakta zorlanıyor. Rollerin yeniden tanımlandığı bu süreçte, her iki taraf da çoğu zaman aptallaşıyor ve bir “modernlik rehberi” arıyor. Fakat bu rehberin gerçek bir karşılığı yok.

Modernlik, çoğu ailede sindirilememiş bir kavram olarak varlığını sürdürüyor. Geleneksel yapıdan kopmanın sancıları, modern aile olmanın getirdiği beklentilerle birleşince, ortaya bir tür kimlik karmaşası çıkıyor. Bu karmaşa içerisinde ne ilkele dönüş mümkün ne de tam anlamıyla modernleşme. Her iki durumda da ebeveynler, özellikle de babalar, çocuklarıyla bağ kurmaktan kaçınmayı sürdürüyor ve bunu travmalar üzerinden gerekçelendirmeye çalışıyor.

Bu noktada asıl mesele, modernliği sindirmeyi öğrenmekten geçiyor. İlkele dönmek bir seçenek değil, çünkü bu hem bireysel hem de toplumsal anlamda mümkün değil. Ancak modernlik konusunda da hâlâ çok yol kat etmemiz gerekiyor. Sindirilememiş bir modernlik içinde debelenmek, hem bireylerin hem de ailelerin sağlığını tehdit ediyor. Bu nedenle, çocuk yetiştirmede sorumlulukların yeniden ve dengeli bir şekilde dağıtılması, ebeveyn rollerinin daha bilinçli bir şekilde üstlenilmesi gerekiyor.