Sen Tarçın Ben Ihlamur


Sende tarçın,

Bende ıhlamur kokusu…


Senin kokun tarçın ; keskin, sıcak ve unutulmaz. Boynundan yayılan o tarçın kokusu, hafif bir vanilya kıvamında, insanın içine işler. Tarçın öyledir ya, insanın bir kez burnuna çalındı mı hep hatırlanır. Bir kış günü gibi sıcacık, ama aynı zamanda derin ve dokunaklı. Sen öylesin işte… Gözlerimi kapatınca bile kokun burnumda, sanki zaman orada durmuş, sen yanımdaymışsın gibi. Ama değilsin… Sen uzak, tarçının o yoğun kokusu gibi aklımda sadece.


Bense ıhlamur… Sakin, naif, dingin. Ama benim kokum da çaresiz bir özlem gibi, rüzgarla dağılıyor uzaklara. Sessizce, usul usul. Ihlamurun kokusu öyledir ya, derinden gelir ve bir anda her yeri sarar. Ama sen orada değilsen, kime iyi gelir bu koku? Kış günlerinde pencere kenarına oturup ıhlamurun buharına dalardım, şimdi ise sadece uzaklara bakıyorum… İçimde bir hasret, dışarıda kış soğuğu.


Tarçın ve ıhlamur… Birbirine ne kadar yakışsa da, bazen ayrı düşerler. Biz de öyleyiz işte… Sen sıcaklığınla aklımı sarıyorsun, ben sessizliğimle kalbini dinlendiriyorum. Ama ayrı kaldığımızda kokular bile eksik kalıyor. Tarçının keskinliği, ıhlamurun huzuru birbirine dokunamıyor. Biri olmadan diğeri yarım kalıyor.


Şimdi, sen uzaklarda bir yerdesin; boynundan yayılan o tarçın kokusu sadece anılarımda. Bense burada, ıhlamur kokusuyla nefes alıp veriyorum ama eksik. Kış soğuk, odalar sessiz… Her şey tamam ama bir sen yoksun. Senin tarçının sıcaklığına hasret kalmışım, benim ıhlamurumun buharı bile beni ısıtmıyor.


Özlem bu işte… Sen tarçın gibi hatırlanıyorsun, ben ıhlamur gibi bekliyorum. İki farklı koku, aynı rüzgarda buluşmayı bekliyor. Ama rüzgar, seni bana getirmiyor. Tarçın da yarım, ıhlamur da… Hasretle bu kış akşamında, sadece kokular kalıyor geriye. Senin boynundan yayılan o tarçın, benim içimde tüten ıhlamur… Ayrıyız şimdi, ama belki bir gün aynı rüzgarla yeniden buluşuruz…


 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

“Universal Friendship” 🇮🇱

Resim
In today’s globalized world, where divisions based on nationality, religion, and ethnicity often define our interactions, it is crucial to remember the value of human connection beyond such limitations. The statement, “Every Israeli citizen and every person who carries a Jewish identity is my friend,” reflects a personal philosophy that transcends conventional societal boundaries. It advocates for inclusivity, understanding, and the acknowledgment that shared humanity should always come before divisions. At the heart of this belief is the idea that identity, whether national or religious, should not dictate the ability to form friendships or connections. Israel, as a nation, is often seen through a political and historical lens, yet every citizen, regardless of their background, is an individual deserving of respect and friendship. The same holds true for individuals who identify as Jewish. Across the world, Jewish communities have faced persecution, but their resilience and contribut...
Devamı

İntikamı Soğut

Resim
  Aç adamdan savaşçı falan olmaz. Kuru öfkeyle bir yere varamazsın. Önce karnını doyuracaksın, sonra kafanı kaldırıp hesap soracaksın. Para yoksa, hikayen eksik kalır. Paran varsa gücün var, paran varsa ağzından çıkan lafın bile ağır olur. Yoksa ne intikam alabilirsin, ne düşmanından öç. Bedavacı adamın kini de, öfkesi de yavan olur. Kuru gürültü işte, kim sallayacak? Bak açık konuşalım, bu işin sırrı ekonomi. Paran cepteyse hayat senin sahnen, intikamın da tadı var. Ama cebin delikse? Hangi düşman seni takacak? Karnını doyuramayan adamın planı mı olur? Bugün aç kalmamak için mücadele ederken, öç almaya vakti mi var? Abi, önce ekonomi, önce para. Paran varsa, o zaman anasından danasına kadar herkesin hesabını sorarsın. Ama yoksa, sadece kendi kendine söylenirsin. Boş adamın öfkesi duvara çarpar. Parayı buldun mu, işte o zaman sahneye çıkarsın. Sabredeceksin, vaktini bekleyeceksin. Para kazanırsan, güç seninle. Düşmanın kim, seni kim ezmeye kalktıysa, hepsi sırayla önüne gelir....
Devamı

Gece ve Adam

Resim
Bir rüyanın kıyısında bekleyen bir adamın hikâyesi bu. Ona ait olmayan rüyaların içinde kaybolmuş, döngüsü kırılmış bir dünyada, kahkahalarla dolu bir sahneye sırtını dönmüş biri… Cesurca özlemiş, hesapsızca yanmış, hatıraların ağırlığını omuzlarında taşımış. Gece, onun sırdaşıydı. Gökyüzüne çizdiği sessiz harfler, yıldızlara anlatılan hikâyeler gibi savrulurdu karanlıkta. Bazı geceler içinden geçen fısıltılar bir rüzgâra dönüşür, bazen de yalnızca bir sükût olup düşerdi dudağından. Kaybolmuş bir rüyanın izinde yürürken, aklının kıyısında tutmaya çalıştığı tek şey onun hatırasıydı. Bir parça aklında, çok parça içinde… İşte en çok da bu yüzden gecelere dargındı. Çünkü gece, içindekileri susturmazdı; aksine daha çok konuştururdu. Gözlerini kapattığında bile kaçamadığı bir yüz, her kapattığında biraz daha silinmesi gerekirken daha da belirginleşen bir siluet… İçine kazınmış bir hikâyenin en derin satırlarını, unutmamak için ezberlemişti adeta. Kahkahalar, mutlu insanların dünyasına aitti....
Devamı