Aile Saadeti Nostalji


 Belli ki aybaşı… Maaş alınmış, eve elleri dolu giren babalar, heyecanla bekleyen çocuklar. O eski günlerde, çocukların gözleri sadece saatte değil, babanın eve gelişiyle parlayan bir umutla doluydu. 15-20 gün önceden alınan sözler vardı; “Maaşı alalım, söz!” denilen cümleler ve o sözlerin etrafında kurulan hayaller. Çocuklar o günün heyecanını sabırla beklerken, “Babam bir gelse” diyerek, umutla zamanı izlerdi.


Babalar eve dönerken, sadece poşetleriyle değil, evin içine yayılan sıcaklıklarıyla da gelirlerdi. O an, eve ne getirdiğinden çok daha fazlasını taşırdı. Çünkü evdeki her şey, babanın varlığıyla değerlenirdi. Sadece maaşla değil, yüreğiyle, emekleriyle de gelirdi. O poşetlerde bazen bir kutu bisküvi, bazen bir oyuncak olurdu, ama aslında getirdiği en değerli şey, sevgisi, çabası ve o anda hissettirilen güvendi.


O zamanlar ailedeki o sıcak paylaşım, tüm yorgunluğu unuttururdu. Babaların eve dönüşü, sadece bir iş gününün bitişi değil, evdeki huzurun, sevgisinin ve güvenin sağlanmasında önemli rol oynayan bir dönüm noktasıydı. Çocuklar, babalarının gelişini dört gözle beklerken, anneler de o eve dönen kişinin getirdiği sadece maddiyatla değil, aynı zamanda neşeyle, şefkatle girdiğini bilirdi. O günlerde evin her köşesinde babaların sıcaklığı hissedilirdi.


Ailelerdeki paylaşımın en güzel şekli, babaların o zor ama özverili çalışmalarından sonra, eve dönerken çocuklarına verdiği o güvenli duyguydu. Babalar, sadece maddi değil, manevi anlamda da ailenin temelleriydi. Bir bakışları, bir gülüşleriyle, evin her bireyine sevgi, güven ve huzur sunarlardı. O zamanlar, o sıcaklıkların içine sığan mutluluk, parayla ölçülmeyecek kadar kıymetliydi. Birlikte geçirilen zaman, birlikte paylaşılan yemekler, günün sonunda baba ile edilen sohbetler… O anlar, aileyi birbirine bağlayan en güçlü iplerdi.


Zamanla, o eski günlerin kıymetini daha iyi anlıyoruz. Çünkü her şeyin başı, ailenin kalbi olan babaların emekleriydi. Onlar sadece eve ekmek getiren değil, çocuklarının yüreğinde güven, annelerinin içinde huzur bırakan, bir ailenin tamamlayıcı unsurlarıydı. Bir baba, sadece günlük işlerini bitirip eve geldiğinde değil, evdeki bütün enerjiyi, neşeyi, güveni taşırdı.


O eski zamanlarda babaların varlığı, evin içindeki her şeyi daha güzel yapardı. Çocuklar, basit hediyelerle değil, babalarının verdiği değerli anlarla mutlu olurdu. Çalışmanın, azimle biriktirilen her şeyin karşılığında ailenin içinde oluşan o sıcaklık, babaların en büyük hediyesiydi. Onlar, yalnızca bedensel değil, ruhsal anlamda da çocuklarının yanında olur, onları en değerli şekilde büyütürdü.


Bugün o sıcaklıkları ve şefkati anımsarken, ailedeki paylaşımın sadece maddi değil, manevi boyutunun da ne kadar önemli olduğunu daha derinden hissediyorum. Babaların varlığı, ailenin ne kadar güçlü ve birbirine bağlı olduğunun göstergesiydi. O zamanlar, ailedeki her fert, babasının varlığıyla daha güçlü hissederdi. Şimdi, belki çok şey değişti, ama babaların o eski sıcaklığı, ailenin etrafında toplanarak büyüdüğü o günlerin kıymeti hep kalacak.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

“Universal Friendship” 🇮🇱

Resim
In today’s globalized world, where divisions based on nationality, religion, and ethnicity often define our interactions, it is crucial to remember the value of human connection beyond such limitations. The statement, “Every Israeli citizen and every person who carries a Jewish identity is my friend,” reflects a personal philosophy that transcends conventional societal boundaries. It advocates for inclusivity, understanding, and the acknowledgment that shared humanity should always come before divisions. At the heart of this belief is the idea that identity, whether national or religious, should not dictate the ability to form friendships or connections. Israel, as a nation, is often seen through a political and historical lens, yet every citizen, regardless of their background, is an individual deserving of respect and friendship. The same holds true for individuals who identify as Jewish. Across the world, Jewish communities have faced persecution, but their resilience and contribut...
Devamı

İntikamı Soğut

Resim
  Aç adamdan savaşçı falan olmaz. Kuru öfkeyle bir yere varamazsın. Önce karnını doyuracaksın, sonra kafanı kaldırıp hesap soracaksın. Para yoksa, hikayen eksik kalır. Paran varsa gücün var, paran varsa ağzından çıkan lafın bile ağır olur. Yoksa ne intikam alabilirsin, ne düşmanından öç. Bedavacı adamın kini de, öfkesi de yavan olur. Kuru gürültü işte, kim sallayacak? Bak açık konuşalım, bu işin sırrı ekonomi. Paran cepteyse hayat senin sahnen, intikamın da tadı var. Ama cebin delikse? Hangi düşman seni takacak? Karnını doyuramayan adamın planı mı olur? Bugün aç kalmamak için mücadele ederken, öç almaya vakti mi var? Abi, önce ekonomi, önce para. Paran varsa, o zaman anasından danasına kadar herkesin hesabını sorarsın. Ama yoksa, sadece kendi kendine söylenirsin. Boş adamın öfkesi duvara çarpar. Parayı buldun mu, işte o zaman sahneye çıkarsın. Sabredeceksin, vaktini bekleyeceksin. Para kazanırsan, güç seninle. Düşmanın kim, seni kim ezmeye kalktıysa, hepsi sırayla önüne gelir....
Devamı

Gece ve Adam

Resim
Bir rüyanın kıyısında bekleyen bir adamın hikâyesi bu. Ona ait olmayan rüyaların içinde kaybolmuş, döngüsü kırılmış bir dünyada, kahkahalarla dolu bir sahneye sırtını dönmüş biri… Cesurca özlemiş, hesapsızca yanmış, hatıraların ağırlığını omuzlarında taşımış. Gece, onun sırdaşıydı. Gökyüzüne çizdiği sessiz harfler, yıldızlara anlatılan hikâyeler gibi savrulurdu karanlıkta. Bazı geceler içinden geçen fısıltılar bir rüzgâra dönüşür, bazen de yalnızca bir sükût olup düşerdi dudağından. Kaybolmuş bir rüyanın izinde yürürken, aklının kıyısında tutmaya çalıştığı tek şey onun hatırasıydı. Bir parça aklında, çok parça içinde… İşte en çok da bu yüzden gecelere dargındı. Çünkü gece, içindekileri susturmazdı; aksine daha çok konuştururdu. Gözlerini kapattığında bile kaçamadığı bir yüz, her kapattığında biraz daha silinmesi gerekirken daha da belirginleşen bir siluet… İçine kazınmış bir hikâyenin en derin satırlarını, unutmamak için ezberlemişti adeta. Kahkahalar, mutlu insanların dünyasına aitti....
Devamı