Eski istanbul Afişlerde


Anne ve babalarımızın, büyüklerimizin anlattığı o eski İstanbul, hem sokaklarıyla hem de içindeki insanlarla bambaşka bir ruh taşıyordu. Yobazlıktan, hoyratlıktan uzak; insanları bir araya getiren, paylaşımı ve sanatı yücelten bir şehirdi. İstanbul, sadece binalardan ya da boğazdan ibaret değildi. O şehir, insanıyla, kültürüyle ve özellikle sanatın her kesime ulaşabildiği yapısıyla bir masal gibiydi. İşte bu masalın en canlı örneklerinden biri, Bebekteki Belediye gazinosunda o unutulmaz sanat geceleriydi.

Şu afişe bir bakın. “Sanat güneşimiz Zeki Müren’in sanat zirvesi” yazıyor. Daha başlıktan büyüleniyorsun. Ama sadece Zeki Müren değil, o sahnede kimler yok ki? Jaklin Fransua, Münir Özkul, Blue Bell Girls, Oya Alasya, Nilüfer Koçyiğit, Darvas, Kevser Tanrıkut, Cem Karaca ve Moğollar… Bugün böyle bir kadroyu bir arada görmek hayal gibi gelir. Ama o zamanlar, İstanbul’da bu geceler sanatın bir şöleni gibiydi. Ve en önemlisi, bu şölen herkes içindi. Zengin ya da fakir fark etmezdi; o sahne, o müzik herkesin kalbine dokunurdu.


Düşün, sahnede Zeki Müren şarkılarını zarafetle söylerken, masalarda farklı hayatlardan insanlar oturuyordu. Aynı masada bir işçi, bir esnaf, bir tüccar; başka bir masada bir memur, bir doktor… Ama o anda, hepsi eşitti. Çünkü o gazinonun kapısından içeri girdiğinde, cüzdanın değil, gönlün konuşurdu. Fiks menü dediğin şey, sadece bir yemek anlamına gelmiyordu. Fiks menü, o dönemin İstanbul’unda eşitliğin bir simgesiydi. İnsanlar aynı yemekleri yer, aynı şarkılara eşlik ederdi. O sahneye bakarken kimsenin kim olduğunu sormazdın. Herkes, aynı müziğin büyüsünde birleşirdi.


İşte bu yüzden o zamanların İstanbul’u bir başkaydı. Şimdi olsa böyle bir geceye katılmak için bir servet dökmen gerekir. Ama o zaman sanat, paranın değil, paylaşımın işiydi. Zeki Müren’in sahne aldığı, Cem Karaca’nın coşkulu sesiyle içleri titretttiği, Moğollar’ın insanı yerinden oynatan melodileriyle dolu bir geceye gitmek, sadece bir “fiks menü” ile mümkündü. Çünkü sanat, o eski İstanbul’da bir ayrıcalık değil, herkesin hakkıydı.


Şimdi şu sanatçı kadrosuna bak. Zeki Müren, Türk Sanat Müziği’nin en büyük ismi… Yanında Cem Karaca ve Moğollar, halkın sesi olmuş bir efsane. Kevser Tanrıkut’un zarif şarkıları, Münir Özkul’un sıcacık hikâyeleri, Jaklin Fransua ve Blue Bell Girls’ün unutulmaz performansları… Bu kadar farklı tarzın, farklı sanat dalının bir arada olması bile o dönemin ne kadar zengin olduğunu gösteriyor. Herkes kendinden bir şey buluyordu. İnsanlar sadece dinlemiyor, aynı zamanda o sanatın bir parçası oluyordu.


Ve fiks menü… Şimdi sıradan bir detay gibi görünüyor, ama o zamanlar bu basit kavram, İstanbul’un ruhunu anlatıyordu. Cebinde ne kadar paran olduğu önemli değildi. O masaya oturduğunda, sen de o sanatın bir parçası olurdun. Zenginle fakirin aynı masada oturduğu, aynı sahneyi izlediği bu düzen, İstanbul’un eşitliğe ne kadar önem verdiğinin bir göstergesiydi. İnsanlar aynı yemekleri yer, aynı şarkılarla mest olurdu. Aradaki tek fark, kimin masasında şarap olup olmadığıydı belki, ama o sahneye bakan herkes aynı büyünün parçasıydı.


Anne ve babalarımız hep anlatır ya, “Bizim zamanımızda İstanbul böyleydi” diye… Haklılar. Çünkü o zamanlar İstanbul, gerçekten bir paylaşım şehriydi. Bugün şehirde yaşanan kargaşaya, yalnızlığa bakınca, o zamanların kıymetini daha iyi anlıyorsun. O eski İstanbul’da insanlar birbirine daha yakındı. Sanat, insanları birleştirirdi. Zeki Müren’in sesi, Cem Karaca’nın sözleri, Moğollar’ın melodileri insanları ortak bir noktada buluştururdu. Ve fiks menü, bu birliğin en somut simgesiydi.


Bu Zeki Müren afişi, o günlerin bir hatırası. Bir dönemin zarafetini, sıcaklığını ve sanatın herkes için olduğunu gösteriyor. Bugün geriye sadece anlatılanlar ve bu tür nostaljik hatıralar kaldı. Ama o zamanlar İstanbul, gerçekten İstanbul’du. Sanat, bir zümreye ait değil, herkesin hakkıydı. Şimdi düşünüyorum da, o zamanların İstanbul’una yetişememiş olmak büyük bir kayıp. Ama o günlerin hikâyelerini dinlemek bile insanı mutlu ediyor. İşte bu yüzden, o eşitlik dolu günlerin değerini anlatan bu afiş ve o zamanların ruhu, hepimizin hatırlaması gereken bir miras. Ben Okan Bent Önok, tıpkı bu afiş gibi şanslı bir çocukluk geçirdim. Annemle birlikte, 6 yaşımda kadınlar matinası ve çakıl gazinosunun büyüsüne kapıldım. Zeki Müren ve dönemin ünlü isimlerini görmek, o yıllara tanıklık etmek bana inanılmaz anılar biriktirdi. Gerçekten de şanslıydım, o renkli dünyada yaşadım. #İstanbul #ZekiMüren #HatırlaSevgili

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

“Universal Friendship” 🇮🇱

Resim
In today’s globalized world, where divisions based on nationality, religion, and ethnicity often define our interactions, it is crucial to remember the value of human connection beyond such limitations. The statement, “Every Israeli citizen and every person who carries a Jewish identity is my friend,” reflects a personal philosophy that transcends conventional societal boundaries. It advocates for inclusivity, understanding, and the acknowledgment that shared humanity should always come before divisions. At the heart of this belief is the idea that identity, whether national or religious, should not dictate the ability to form friendships or connections. Israel, as a nation, is often seen through a political and historical lens, yet every citizen, regardless of their background, is an individual deserving of respect and friendship. The same holds true for individuals who identify as Jewish. Across the world, Jewish communities have faced persecution, but their resilience and contribut...
Devamı

İntikamı Soğut

Resim
  Aç adamdan savaşçı falan olmaz. Kuru öfkeyle bir yere varamazsın. Önce karnını doyuracaksın, sonra kafanı kaldırıp hesap soracaksın. Para yoksa, hikayen eksik kalır. Paran varsa gücün var, paran varsa ağzından çıkan lafın bile ağır olur. Yoksa ne intikam alabilirsin, ne düşmanından öç. Bedavacı adamın kini de, öfkesi de yavan olur. Kuru gürültü işte, kim sallayacak? Bak açık konuşalım, bu işin sırrı ekonomi. Paran cepteyse hayat senin sahnen, intikamın da tadı var. Ama cebin delikse? Hangi düşman seni takacak? Karnını doyuramayan adamın planı mı olur? Bugün aç kalmamak için mücadele ederken, öç almaya vakti mi var? Abi, önce ekonomi, önce para. Paran varsa, o zaman anasından danasına kadar herkesin hesabını sorarsın. Ama yoksa, sadece kendi kendine söylenirsin. Boş adamın öfkesi duvara çarpar. Parayı buldun mu, işte o zaman sahneye çıkarsın. Sabredeceksin, vaktini bekleyeceksin. Para kazanırsan, güç seninle. Düşmanın kim, seni kim ezmeye kalktıysa, hepsi sırayla önüne gelir....
Devamı

Gece ve Adam

Resim
Bir rüyanın kıyısında bekleyen bir adamın hikâyesi bu. Ona ait olmayan rüyaların içinde kaybolmuş, döngüsü kırılmış bir dünyada, kahkahalarla dolu bir sahneye sırtını dönmüş biri… Cesurca özlemiş, hesapsızca yanmış, hatıraların ağırlığını omuzlarında taşımış. Gece, onun sırdaşıydı. Gökyüzüne çizdiği sessiz harfler, yıldızlara anlatılan hikâyeler gibi savrulurdu karanlıkta. Bazı geceler içinden geçen fısıltılar bir rüzgâra dönüşür, bazen de yalnızca bir sükût olup düşerdi dudağından. Kaybolmuş bir rüyanın izinde yürürken, aklının kıyısında tutmaya çalıştığı tek şey onun hatırasıydı. Bir parça aklında, çok parça içinde… İşte en çok da bu yüzden gecelere dargındı. Çünkü gece, içindekileri susturmazdı; aksine daha çok konuştururdu. Gözlerini kapattığında bile kaçamadığı bir yüz, her kapattığında biraz daha silinmesi gerekirken daha da belirginleşen bir siluet… İçine kazınmış bir hikâyenin en derin satırlarını, unutmamak için ezberlemişti adeta. Kahkahalar, mutlu insanların dünyasına aitti....
Devamı