Hrant Dink



Hrant Dink, bu toprakların yetiştirdiği en cesur ve en sevgi dolu seslerden biriydi. Her cümlesinde barıştan, kardeşlikten ve insan olmanın erdemlerinden bahsetti. Onun hayali, sınırların ötesinde bir insanlık ailesiydi. Ancak, 18 yıl önce karanlık bir el bu sesi susturdu. Bugün Hrant’ı anarken, onun ideallerini yaşatmak, geçmişin hatalarını unutmadan geleceği inşa etmek için bir kez daha düşünmeliyiz: Sevgi gerçekten yaşatır.


Bir an için dünyanın en yüksek noktasına çıktığımızı hayal edelim. Öyle bir yükseklik ki ne sınırlar, ne bayraklar, ne de ayrıştırıcı çizgiler görünür. Yalnızca yeryüzünün tek bir bütün olduğu, insanlığın aslında aynı kaynaktan beslendiği gerçeğiyle baş başa kalırız. İşte Hrant Dink de böyle bir perspektifle baktı dünyaya. Farklılıkları bir tehdit değil, bir zenginlik olarak gördü. Birbirimize duyduğumuz sevgiyi artırdıkça, ayrışmaların yok olacağına inandı.


Ancak ne yazık ki, sevginin birleştirici gücü her zaman tehdit olarak algılanmıştır. Hrant Dink, barışı savunan cesur duruşuyla bu tehdidin tam ortasında kaldı. Fikirleri, kalemi ve cesaretiyle karanlığa karşı bir ışık yaktı. Ama bu ışık, 18 yıl önce haince bir saldırıyla söndürülmeye çalışıldı. Onu susturduklarını sandılar. Oysa susturulan Hrant’ın sesi değil, karanlığın kendisiydi. Çünkü sevgi, asla öldürülemez.


Doğa bize yaşamayı ve yaşatmayı öğretir. Toprak, su, hayvanlar, bitkiler… Hepsi yaşamın bir parçasıdır ve birbirini tamamlar. Toprağı seven bir çiftçi, onu zehirlemez. Hayvanı seven bir insan, onu avlamaz. Ve insanı gerçekten seven bir yürek, asla yaşamı söndürmez. Hrant Dink, bu sevginin canlı bir örneğiydi. Onun kalemi; toprağı, suyu, kurdu, kuşu ve insanı sevmenin erdemini anlatan bir pusulaydı.


Ancak tarih boyunca bu sevgiyi yok etmeye çalışan güçler hep var oldu. Savaşlarla, sınırlarla, nefretle insanlığı bölen bu zihniyet, Hrant gibi barış elçilerini susturmaya çalıştı. Ama unuttukları bir gerçek vardı: Sevgi, yaşamın özüydü. Hrant, kalemiyle sevgi ve barışın tohumlarını ekti. Bugün o tohumlar hâlâ filizleniyor, hâlâ yeni yüreklerde kök salıyor.


Bugün Hrant’ı anarken, onun barış ve kardeşlik dolu mirasına sahip çıkmalıyız. Onun özlemini duyduğu dünyayı inşa etmek bizim elimizde. Ayrımcılığın olmadığı, insanların ötekileştirilmediği, her canlının değer gördüğü bir dünya yaratmak… Bu, yalnızca bir hayal değil, aynı zamanda bir sorumluluktur.


Peki, bunu nasıl başarabiliriz? İlk adım, insanı insan olarak sevmekten geçiyor. Onu diliyle, diniyle, kökeniyle yargılamak yerine, varlığıyla kabul etmek gerekiyor. Sevgi, bizi bölen tüm sınırları aşabilecek kadar güçlü bir duygudur. Hrant Dink’in yaşamı, bunun en güzel kanıtıdır. O, sevgiyi bir kalkan gibi kullandı; nefrete, öfkeye ve ayrımcılığa karşı bu kalkanla durdu.


Dünyanın yükseğine çıkabilseydik, bu ayrımları görmezdik. Sadece sevgiyle birbirine bağlı bir insanlık ailesi görürdük. Toprağı, suyu, kurdu, kuşu, kelebeği… Hepsini aynı sevgiyle kucaklardık. İşte Hrant Dink’in bize hatırlatmak istediği şey tam olarak buydu: “Seven yaşatır.”


Bugün, Hrant’sız geçen 18 yılı geride bırakırken, onun mirasını onurlandırmak için bir kez daha hatırlıyoruz: Sevgiye sarılmalı, yaşamı korumalı, barışı inşa etmeliyiz. Çünkü sevgi, barışın ve kardeşliğin tek gerçek yoludur.


Unutmayalım ki, Hrant’ın hayali bizim sorumluluğumuzdur. O hayali gerçeğe dönüştürdüğümüzde, dünyanın yükseğinden baktığımızda, hiçbir ayrımın, hiçbir nefretin kalmadığı bir dünya göreceğiz. İşte o zaman Hrant’ın huzur içinde olduğunu bileceğiz.


#HrantDink

#Hrantsız18Yıl

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

“Universal Friendship” 🇮🇱

Resim
In today’s globalized world, where divisions based on nationality, religion, and ethnicity often define our interactions, it is crucial to remember the value of human connection beyond such limitations. The statement, “Every Israeli citizen and every person who carries a Jewish identity is my friend,” reflects a personal philosophy that transcends conventional societal boundaries. It advocates for inclusivity, understanding, and the acknowledgment that shared humanity should always come before divisions. At the heart of this belief is the idea that identity, whether national or religious, should not dictate the ability to form friendships or connections. Israel, as a nation, is often seen through a political and historical lens, yet every citizen, regardless of their background, is an individual deserving of respect and friendship. The same holds true for individuals who identify as Jewish. Across the world, Jewish communities have faced persecution, but their resilience and contribut...
Devamı

İntikamı Soğut

Resim
  Aç adamdan savaşçı falan olmaz. Kuru öfkeyle bir yere varamazsın. Önce karnını doyuracaksın, sonra kafanı kaldırıp hesap soracaksın. Para yoksa, hikayen eksik kalır. Paran varsa gücün var, paran varsa ağzından çıkan lafın bile ağır olur. Yoksa ne intikam alabilirsin, ne düşmanından öç. Bedavacı adamın kini de, öfkesi de yavan olur. Kuru gürültü işte, kim sallayacak? Bak açık konuşalım, bu işin sırrı ekonomi. Paran cepteyse hayat senin sahnen, intikamın da tadı var. Ama cebin delikse? Hangi düşman seni takacak? Karnını doyuramayan adamın planı mı olur? Bugün aç kalmamak için mücadele ederken, öç almaya vakti mi var? Abi, önce ekonomi, önce para. Paran varsa, o zaman anasından danasına kadar herkesin hesabını sorarsın. Ama yoksa, sadece kendi kendine söylenirsin. Boş adamın öfkesi duvara çarpar. Parayı buldun mu, işte o zaman sahneye çıkarsın. Sabredeceksin, vaktini bekleyeceksin. Para kazanırsan, güç seninle. Düşmanın kim, seni kim ezmeye kalktıysa, hepsi sırayla önüne gelir....
Devamı

Gece ve Adam

Resim
Bir rüyanın kıyısında bekleyen bir adamın hikâyesi bu. Ona ait olmayan rüyaların içinde kaybolmuş, döngüsü kırılmış bir dünyada, kahkahalarla dolu bir sahneye sırtını dönmüş biri… Cesurca özlemiş, hesapsızca yanmış, hatıraların ağırlığını omuzlarında taşımış. Gece, onun sırdaşıydı. Gökyüzüne çizdiği sessiz harfler, yıldızlara anlatılan hikâyeler gibi savrulurdu karanlıkta. Bazı geceler içinden geçen fısıltılar bir rüzgâra dönüşür, bazen de yalnızca bir sükût olup düşerdi dudağından. Kaybolmuş bir rüyanın izinde yürürken, aklının kıyısında tutmaya çalıştığı tek şey onun hatırasıydı. Bir parça aklında, çok parça içinde… İşte en çok da bu yüzden gecelere dargındı. Çünkü gece, içindekileri susturmazdı; aksine daha çok konuştururdu. Gözlerini kapattığında bile kaçamadığı bir yüz, her kapattığında biraz daha silinmesi gerekirken daha da belirginleşen bir siluet… İçine kazınmış bir hikâyenin en derin satırlarını, unutmamak için ezberlemişti adeta. Kahkahalar, mutlu insanların dünyasına aitti....
Devamı